Πώς γίνεται default το Windows Live Mail (Windows 7)

Ένας σύντομος οδηγός για να ορίσουμε το Windows Live Mail ως προεπιλογή για βασικές λειτουργίες αλληλογραφίας (π.χ. δεξί κλικ-Send-Mail recipient κτλ), σε περιβάλλον Windows 7.

Ανοίγουμε το Control Panel και επιλέγουμε "Programs".




Στη δεύτερη ομάδα επιλογών, με τη γενική περιγραφή Default Programs, κάνουμε κλικ στην υποεπιλογή "Set your default programs".




Στη συνέχεια, επιλέγουμε στο αριστερό πλαίσιο το πρόγραμμα "Windows Live Mail", έπειτα δεξιότερα επιλέγουμε "Set this program as default" και ολοκληρώνουμε τη διαδικασία επιλέγοντας "OK".



To Windows Live Mail έχει πλέον οριστεί ως προεπιλεγμένο πρόγραμμα για την αλληλογραφία.

Κάποιες εξειδικευμένες λειτουργίες, τις οποίες δεν είναι ούτως ή άλλως σε θέση να εκτελεί το Windows Live Mail, έχουν παραμείνει "στα χέρια" του Outlook (ή οποιουδήποτε αντίστοιχου προγράμματος είχαμε πριν ως προεπιλογή). Για την πλήρη εποπτεία αυτών (ή και για αναίρεση της διαδικασίας που ακολουθήσαμε παραπάνω), μπορούμε πάντα να κάνουμε τις αντίστοιχες επιλογές, έχοντας επιλέξει το "Microsoft Office Outlook" στη λίστα του τρίτου βήματος. Τέλος, η επιλογή "Choose defaults for this program" θα ανοίξει παράθυρο στο οποίο μπορούμε να επιλέξουμε ακριβώς ποιοι τύποι αρχείων και ποιες διαδικασίες θα ανοίγουν προεπιλεγμένα με το επιθυμητό πρόγραμμα, και ποιες όχι.

Metallica - The Day That Never Comes Video

Χωρίς πολύ χρόνο για άλλου είδους καψίματα, καταναλώνουμε 100% Death Magnetic (Cheers στον Γάλλο), παίζουμε στο repeat "All Nightmare Long", "The Judas Kiss" και "That Was Just Your Life", και παράλληλα βλέπουμε το video, ή καλύτερα το "short film", όπως προτιμούν οι ίδιοι να το αποκαλούν, του "The Day That Never Comes".

Κάνουμε δημόσια δέηση μπας κι ακούσουμε κάπου τι έχει να μας πει αυτός ο ανεκδιήγητος τύπος για το #@%#@$ τον δίσκο. Ας τον γλύψουμε λίγο, παραδεχόμενοι ότι το "Psychosocial" είναι όντως ο υπερκομμάταρος που διατεινόταν ότι είναι, αλλά εμείς δε δίναμε σημασία, διότι ταυτόχρονα μας έλεγε και για το άλλο κομμάτι που είχε στο PSP (δε θα σε εκθέσω ρε!), που κι εκείνο μας αρέσει (που θα φτάσω δεν ξέρω!)

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Βατόμουρα

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Βατόμουρα (06/2008)

Το 24ο (!) studio και 34ο προσωπικό συνολικά άλμπουμ του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, ως συνήθως μαζί του φέρνει ατελείωτα debate από fans, μουσικόφιλους (λέξη είναι αυτό τώρα;), κριτικούς και συναδέλφους του για το πώς θα έπρεπε να είναι ή να μην είναι, ή ακόμα και αν θα έπρεπε να είναι... Πράγματα δηλαδή που εμάς εδώ δε θα μας απασχολήσουν. Το τι σήμαινε ή σημαίνει Παπακωνσταντίνου και όλες οι σχετικές συζητήσεις και απόψεις, όσο κι αν μοιάζουν προσοδοφόρες για κουβέντα και προβληματισμό, τελικά είναι λίγο πολύ ασήμαντες μπροστά στο ίδιο το γεγονός μιας σημερινής κυκλοφορίας του Βασίλη, ακόμα κι αν για κάποιους είναι αδιάφορο και για κάποιους άλλους όχι ως γεγονός. Αυτό, σε γενικές γραμμές, θα έλεγα οτί είναι και το στοιχείο αυτής της δουλειάς. Φυσικά για τους περισσότερο μυημένους, η παρουσία του Σταμάτη Μεσημέρη ασκεί βασικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα αυτού του δίσκου που κυκλοφορεί με τον... δροσερό τίτλο "Βατόμουρα".

Απ' ότι φαίνεται τουλάχιστον οι δημιουργοί διασκέδασαν κατά τη σύνθεση της δουλειάς αυτής, βάζοντας στην άκρη κυνήγια για δάφνες του παρελθόντος. Αντίθετα φαίνεται να εξάντλησαν την αγωνία τους να εκφραστούν στο παρόν, με μια διάθεση να βγάλουν το υλικό που θα έβγαζαν ακόμα κι αν δεν είχαν πίσω τους όλα αυτά τα χρόνια δημιουργίας, χωρίς ωστόσο να αλλάζουν την ταυτότητα τους. (Αυτό τουλάχιστον κάνει το δίσκο να μοιάζει λιγότερο αγχώδης από τις τελευταίες δουλειές του Βασίλη και του δίνει πιο "πραγματικό" ύφος.) Από κει και πέρα, το αν το αποτέλεσμα τους δικαιώνει ή όχι, (δεν) καλείται να το αποφασίσει ο ακροατής! Ο δίσκος δε θέλει να φορέσει κανένα παλτό αριστουργήματος, δεν πέφτει όμως σε κακές στιγμές, αντίθετα έχει κάποια πολύ καλά σημεία όπου οι στίχοι, η μουσική και η ερμηνεία συνθέτουν κάποια όμορφα τραγούδια. Θα ξεχωρίσω το "Σόφη" (διασκευή του "Άγριο Πλήθος" από τον ομώνυμο δίσκο του Σταμάτη Μεσημέρη που κυκλοφόρησε το 1993) που θυμίζει "παλιό καλό Βασίλη", το ηλεκτρισμένο "Ρεμπετομπλούζ" με τις τρελές απανωτές εικόνες του, το "Κάτι Μένει" με τους ενδιαφέροντες πειραματισμούς και το "Φυσάει Σκουριά" που θυμίζει "νέο καλό Βασίλη". Αυτά τα τραγούδια θα έλεγα ότι "φωνάζουν εκ της δημιουργίας τους" τη χροιά του Βασίλη κι έτσι η ερμηνεία του τα απογειώνει.

Tracklist:

1. Να καούν
2. Άσυλο (Συμμετέχουν: Γιώργος Κιμούλης, Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Σταμάτης Μεσημέρης)
3. Ο Κουμπάρος
4. Σόφη
5. Βατόμουρα
6. Κορίτσια στα αζήτητα (Συμμετέχει: Σταμάτης Μεσημέρης)
7. Ρεμπετομπλούζ
8. Φυσάει σκουριά
9. Κάτι Μένει (Συμμετέχει: Σταμάτης Μεσημέρης)
10. Ευκαιρία
11. Ντου

Η iocastis που έζησε τη δημιουργία του δίσκου από κοντά έχει ανεβάσει ένα σωρό βίντεο στο YouTube με σκηνές από το studio και την ηχογράφηση του δίσκου. Πολλά ρισπέκτ και γι αυτά αλλά φυσικά και για τα υπόλοιπα, τρομερά ιστορικά βίντεο που έχει ανεβάσει και μπορείτε να τα βρείτε μαζεμένα στo κανάλι του στο YouTube.

Τέλος, αξίζει να διαβάσετε τον Σταμάτη Μεσημέρη σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, ο άνθρωπος πραγματικά είναι ποταμός! Και συμπαθέστατος βέβαια! Cheers...

Δάφνη Μπόκοτα και οι Σαμποτέρ

Ότι η Δάφνη Μπόκοτα είχε "κάνει" τραγουδίστρια το μάθαμε κάποια στιγμή (γιατί OK, είπαμε είμαστε γέροι, αλλά όχι τόσο για να το 'χουμε ζήσει κι αυτό, και δεύτερον για να μην προβάλλεται αυτό το γεγονός από πουθενά, μάλλον θέλει να το ξεχάσει κι η ίδια) και μάλιστα είχε και το δικό της συγκρότημα, τους "ΣΑΜΠΟΤΕΡ". Ότι είμαστε αρκετά καμένοι για να ασχοληθούμε μ' αυτό ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ. Τώρα, το αν οι ΣΑΜΠΟΤΕΡ ήταν και μόνοι τους πριν και μετά τη Δάφνη μην περιμένετε να σας διαφωτίσω, δεν έχω ιδέα. Λοιπόν, ο δίσκος "ΔΑΦΝΗ ΜΠΟΚΟΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΑΜΠΟΤΕΡ" είχε βγει το 1987 και φυσικά δεν επανεκδόθηκε ποτέ σε cd (αυτό έλειπε, εδώ δεν έχουν βγει άλλα κι άλλα - αθάνατες ελληνικές δισκογραφικές). Τίποτα δε θάβεται εντελώς όμως, γιατί ένα Vinyl Rip άρχισε να κυκλοφορεί στο dc++ πριν πολύ καιρό (από κει έμαθα βασικά για το όλο σκηνικό κι ο Μέγας Δραγουμάνος το επιβεβαίωσε) κι έτσι βρέθηκα να ακούω μοναδικής αισθητικής ποπ δημιουργίες όπως τα "Βίπερ Νόρα" (μου κόλησε κι η μελωδία γαμώτο!) και Ντίβα (γιατί είμαι ντίβα και ζητάω πολλαααά...). Στο δίσκο υπάρχουν και τα "27", "1000 οι Σκιές", "Ανατολή", "Απολογία", "Ελλάδα", "Ερεσού 37", "Προφητεία", "Το Εμβαδόν". Track numbers και περαιτέρω πληροφορίες δεν παίζουν, καλείστε όπως καταθέσατε τα ντοκουμέντα σας, γιατί πρέπει να ικανοποιήσουμε την καμμένη περιέργεια μας. Το εξώφυλλο βρέθηκε από τη Βίβλο της Ελληνικής Δισκογραφίας του Πέτρου Δραγουμάνου.

Τι μπορεί να βρει κανείς αν δεν ψάχνει

Βολτάροντας στο YouTube πέφτω πάνω σε ένα βίντεο του thasoukopswtokefali (cool vids btw) με μουσική υπόκρουση το Ντίβα, στο οποίο όμως έπεσε κι ο mesasola ο οποίος αποδεικνύεται μέλος των ΣΑΜΠΟΤΕΡ και ανεβάζει πραγματικά ντοκουμέντα, τα βίντεο-κλιπ του Ντίβα και του Βίπερ Νόρα. (Respect και περιμένουμε κι άλλα βίντεο από παλιά καλή ελληνική τιβί). Τσεκάρουμε το Βίπερ Νόρα για τις καλτ αινιγματικές ματιές που μας ρίχνει η Δάφνη, εν τω μέσω της προετοιμασίας της για το επερχόμενο ραντεβού με τα δύο ανυποψίαστα πρόσωπα!

Φυσικά, με τα σημερινά δεδομένα, το συγκεκριμένο δισκογραφικό εγχείρημα φαντάζει καρα-cult, γιατί η Δάφνη Μπόκοτα είχε την τύχη-ατυχία να συνδεθεί με τη Eurovision στα "πέτρινα" χρόνια για τις ελληνικές συμμετοχές, λίγο ο αχάριστος λαός με το αλτσχάιμερ, λίγο η θρυλική κόντρα με τον Χατζηστεφάνου, ε, όπως και να το κάνεις, σίγουρα μοιάζει άλλης εποχής. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε φυσικά τα συνδεδεμένα με την παιδική μας ηλικία "Παιχνίδια χωρίς σύνορα" τα οποία πρέπει να επιστρέψουν πακέτο με τη Δάφνη, είναι λαϊκή απαίτηση. (Τώρα που το σκέφτομαι, κι εκεί σκατά τα πηγαίναμε, λες να υπάρχει καμιά συγγένεια με τον Επίτ... εεε, ας μην προκαλώ την τύχη μου.)

90210: Η τάξη των 90's

Αποδεικνύοντας έμπρακτα την γενικότερη ασυνέπεια που κάποιοι λένε ότι με χαρακτηρίζει, μετά από κάποια ποστ που μπαγιάτεψαν πριν μπουν στο ψυγείο και τα φέρω προς κατανάλωσιν ;-) , και με αρκετή καθυστέρηση, ξανασπάω τον πάγο. Φλώρο-θέμα βέβαια, αλλά δε γαμιέται;



Όταν με το πρώτο ποστ-αναδρομή στον cult πλέον ελληνικό κινηματογράφο του '80, ξέθαψα κάποιες ταινίες και μνήμες ίσως, το έκανα ελαφρά τη καρδία και με μία εγκυκλοπαιδική προσέγγιση, με μια διάθεση να μπω σε ένα κόσμο άλλο, διαφορετικό από αυτόν που έζησα εγώ μετά, και ίσως γι αυτό γοητευτικό. Τώρα όμως ήρθε η ώρα να πληρώσω κι εγώ, γιατί το σημερινό dig-in λειτουργεί σαν emulator για συναισθήματα και αναμνήσεις 15ετίας και -χμ...- βάλε. Είναι αστείο, απανταχού τηλεορασάκηδες, και η μεγαλύτερη πατάτα να παίζει τη στιγμή που ζεις κάτι (από τη ζωή σου ως το όνειρο σου) λειτουργεί ως μέσο αποθήκευσης της στιγμής αυτής με τα παρελκόμενα συναισθήματα ή και σκέψεις! Τι Blu-Ray και terabyte...

Και για να τελειώνουμε με τις συστάσεις μιλώ για τη γενιά (ανάμεσα στα ατέλειωτα προσωνύμια που συνοδεύουν μια γενιά) του Beverly Hills (νομίζω προειδοποίησα). Το Beverly Hills, 90210, ή το κατά Mega "Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς", που μάλλον είναι ήδη άγνωστη λέξη σε "νεότερα μοντέλα" (το βλέπω το χάσμα από τώρα), που έχει αρκετά χρόνια να προβληθεί (κάποτε οι επαναλήψεις του έπαιζαν στο Mega σχεδόν κάθε χρόνο) και που όσο περνά ο καιρός η επαναπροβολή του φαίνεται ακόμα πιο δύσκολη: Μπροστά στις νεότερες τηλεοπτικές υπερπαραγωγές η σειρά δείχνει εμφανώς γερασμένη, ανίκανη να απευθυνθεί σε ηλικιακά κοινά για τα οποία δημιουργήθηκε, πολύ lame για τα σημερινά δεδομένα, φέρνει περισσότερο σε νεανική σαπουνόπερα με αίσθηση μουσειακού ντοκιμαντέρ για πορνόγερους, όπως ο γράφων.

Ποσώς όμως μας απασχολεί αν θα προβληθεί ξανά στο κάθε Mega, για την ακρίβεια χεστήκαμε, διότι εν τω μεταξύ γίναμε και γενιά του dvd και του Internet, και του 24, και του Lost και του Prison Break και φυσικά δεν περιμέναμε από τη μεσόκοπη ελληνική τηλεόραση να μας τα μάθει αυτά. Πήραμε το νόμο στα χέρια μας!

Που το βρίσκω;

Αν και τύγχανε ζήτησης, το Beverly άργησε να βγει σε dvd καθώς υπήρχε ένα κώλυμα με τα δικαιώματα των τραγουδιών τα οποία ακούγονται σε πολλά επεισόδια. Έτσι η απόπειρα κυκλοφορίας των dvd είχε θεωρηθεί οικονομικά ασύμφορη ή και αδύνατη και η σειρά έμενε κλειδωμένη στα συρτάρια του συγχωρεμένου Spelling. Μετά από πολλά χρόνια, τελικά αποφάσισαν να τα κυκλοφορήσουν αντικαθιστώντας κάποια τραγούδια με παρεμφερή και με κάποιες πρόσθετες αντίστοιχες τροποποιήσεις. Έτσι από τα τέλη του 2006 ήδη έχουν κυκλοφορήσει οι 3 πρώτες σαιζόν με την 4η να έπεται.

Περίπου την ίδια εποχή ένα καναδικό καλωδιακό κανάλι, το TVTropolis άρχισε να προβάλλει το Beverly Hills από την αρχή, με τις original μουσικές, οπότε ήδη κυκλοφορούν TVRips από τον drngr (original music - PDTV-drngr) στις 6-7 πρώτες σαιζόν, ενώ οι υπόλοιπες προβάλλονται από το Soapnet και τα περισσότερα επεισόδια κυκλοφορούν επίσης σε "θείους" και ανίψια.

Τι θα δω;

Το Beverly Hills, 90210 ήταν η σειρά που στις αρχές του '90 "πάτησε" σε αλλά και κράτησε αποστάσεις από τη σαπουνόπερα του καμένου φαγητού κι έφερε το είδος πιο κοντά στις νεότερες ηλικίες. Οι κλασσικές daily-dramα αλλαξοκωλιές περασμένες σε εβδομαδιαία βάση, μπλεγμένες με εφηβικά προβλήματα από την καθημερινότητα μέχρι υπερβολές αλλά και θέματα ταμπού τότε, με καστ 20-25άρηδων να παίζουν τα 17χρονα, χωρίς αυτό βέβαια να εμποδίζει την επιτυχία της σειράς, ή τους ίδιους να γίνουν teen idols της εποχής.

Η επιτυχία και η επίδραση της σειράς τότε ήταν εμφανής σε πολλά επίπεδα: Από τις πιο αυθεντικές για την εποχή ενσαρκώσεις του αμερικανικού ονείρου (του σημαντικότερου ίσως όπλου που εξήγαγε ποτέ αυτή η χώρα), χαρακτήρες-πρότυπα που αγαπήθηκαν και ηθοποιοί-προϊόντα βιομηχανικής προώθησης trends, η σειρά έθετε μόδες και "περνούσε" από την αφρόκρεμα του Beverly Hills, μέχρι και στην τελευταία παρέα που δεν είχε να φάει. Βλέπετε, μπορεί το χρήμα να μην το είχαν όλοι, είχαν την παρέα όμως, και κάθε παρέα στην εφηβεία έχει τις Οδύσσειες της, οπότε ποια δεν ήθελε να γίνει και λίγο Beverly; Φυσικά, με ελληνικούς όρους "παρέα Beverly" σήμαινε "έχουμε μπλέξει τα μπούτια μας", "όχι μόνο φίλοι", "η Μαρία έχει πάρει όλη την παρέα εκτός από το Γιάννη, που είναι αδερφός της" και βέβαια τα του στυλ "ο πατέρας μου είναι επιχειρηματίας και η μάνα μου ηθοποιός, πήρανε 2 διαζύγια", μεταφράζονται σε απλά ελληνικά στο "οι γονείς μου εργάζονται στο δημόσιο και πήρανε ένα δάνειο".

Τραγελαφικές καταστάσεις αντιμετώπισαν αυτά τα παιδιά. Βιασμοί, ναρκωτικά, αλκοολισμούς, ρατσισμούς, θανατικά, προδοσίες, οικονομικές καταστροφές, πρόωρες εγκυμοσύνες, απάτες, φωτιές, αιρέσεις, πυροβολισμούς (!), μαφία. Τι να πρωτοπείς... Το χειρότερο πάντως πρέπει να είναι που έβγαλαν δυο φορές τη Β' Λυκείου (εκτός απ' τον David, αυτός ξεκίνησε από την Α'!).



Γενικά τα πιο δυνατά χρόνια της σειράς ήταν τα πρώτα, στα οποία υπήρχε μια ισορροπία μεταξύ σεναριακής υπόθεσης και ανάπτυξης χαρακτήρων. Μέχρι και τις τέσσερις πρώτες σαιζόν τις οποίες οριοθετεί η αποχώρηση της Brenda (Shannen Doherty), κάθε επεισόδιο είχε δικό του σκελετό ενώ παράλληλα συνέχιζε αειθαλείς καταστάσεις όπως Brenda-Dylan, Brenda-Dylan-Kely, Dylan-Kely-Brandon, David-Donna κ.ο.κ. Στις επόμενες δύο σαιζόν η σειρά συνεχίζει σε σχετικά καλό επίπεδο, με την προσθήκη της Valerie (Tiffanni Thiessen), γνωστή ως Κέλυ από το "Saved By The Bell" (Πριν χτυπήσει το κουδούνι). Αργότερα, η σειρά άρχισε να ακολουθεί πτωτικές τάσεις, με τις αποχωρήσεις του Dylan (Luke Perry) (ο οποίος ξαναγύρισε), των γονιών Walsh αλλά και του Brandon (Jason Priestley), οπότε και ουσιαστικά τελείωσε η οικογένεια Walsh, που στο ξεκίνημα αποτελούσε τον πυρήνα της σειράς. Εν τω μεταξύ, τα χρόνια είχαν περάσει, οι χαρακτήρες είχαν τελειώσει σπουδές, οι ηθοποιοί είχαν τριανταρίσει και η σειρά είχε αποκτήσει εντελώς σαπουνοπερικό χαρακτήρα, οπότε το 2000 η FOX αποφάσισε να τελειώσει την πιο πετυχημένη νεανική σειρά των 90's.

Ώχ! Αυτός δεν είναι ο...
Οι περισσότεροι ηθοποιοί έμειναν με το Beverly ως το... μνημείο της καριέρας τους, καθώς η σειρά και η δυνατή ταύτιση με τους χαρακτήρες έμελλε να τους ακολουθεί για πολλά χρόνια. Όμως η σειρά είχε και πάρα πολλούς guest, μες στους οποίους μπορεί να πετύχεις σημερινούς διάσημους στα πρώτα τους βήματα, όπως πχ τον Matthew Perry (Chandler από Friends), τη Lucy Liu αλλά και την αργότερα δις-οσκαρική Hillary Swank.

imdb tv.com

Καλό κάψιμο!

Emo Song

Στα πλαίσια της πρόσφατης "ανακάλυψης" των emo τέκνων από την κοινωνία και της αναστάτωσης που προκάλεσε σε γονείς, κοινωνιολόγους και τον Τέρενς Κουίκ, πάρτε ένα βιντεάκι για να "πιάσετε" καλύτερα το emo παιδί σας και τη μουσική που αρέσκεται να ακούει.

ΥΓ. Τέρενς, μπορείς κι εσύ να το δεις, είναι 100% non Hard Core (Punk).



Οι Derrick είναι ένα comedy γκρουπ από το New York City κι επιδίδονται σε μικρά σκετς τύπου κωμωδίας καταστάσεων και παρωδίας. Βlack humor, καφρίλες, κάποιες καλές κι αστείες ερμηνείες (και κάποιες όχι), ας πούμε ότι είναι κάτι σαν τα δικά μας Σφηνάκια (ex- Σκερτσάκια), με λιγότερο "ήθος" αλλά περισσότερο γέλιο (όχι ότι δεν έχουν κι αυτοί τις κρυοκωλιές τους). Τέλος πάντων, κάποια απ' τα βιντεάκια τους είναι πετυχημένα και μπορείς να τα βρεις στο YouTube κανάλι τους, όπου τα είδε αρκετός κόσμος (κάποια από αυτά χτυπάνε το εκατομμύριο στα views) ή στην ιστοσελίδα τους.

Δίσκοι που πρέπει να ακούσεις πριν κουφαθείς #2

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Όλα από χέρι καμένα, 1988 - Φυσάει, 1993

Β' Μέρος

ΦΥΣΑΕΙ

Πέντε χρόνια αργότερα κι ενώ μεσολαβούν το live στο Αττικόν με το Γ. Νταλάρα (1990) και τρεις προσωπικοί δίσκοι (Χορεύω 1989, Χρόνια Πολλά 1991, Σφεντόνα 1992) οι οποίοι και πλούτισαν το ρεπερτόριο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου με νέα anthems, και γήπεδα γέμιζαν και φυσικά συνάντησαν μεγάλη εμπορική επιτυχία, δε θα συνεχίσει με ακόμα έναν πολυσυλλεκτικό δίσκο, αλλά με το "Φυσάει", ένα σετ από στίχους ποιημάτων του Τάσου Λειβαδίτη, μελοποιημένους από τον Γιώργο Τσαγκάρη. Η πρώτη φορά που είχε κάνει κάτι ανάλογο ήταν με το δίσκο "Καρυωτάκης" του 1984, με έργα του ποιητή σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη, με πολύ διαφορετικό ήχο κι ενορχήστρωση, με τα keyboards του Κώστα Γανωσέλη να πρωταγωνιστούν.

Η προσέγγιση όμως στο "Φυσάει" ήταν τελείως διαφορετική. Η ατμόσφαιρα και το ύφος της μουσικής του Γιώργου Τσαγκάρη φαίνεται να δένει υπέροχα με τους στίχους και να αγκαλιάζει τη μοναξιά, την απογοήτευση, τον πεσιμισμό αλλά και τα quantum χαράς και άνοιξης που αναδύονται από τους στίχους του Λειβαδίτη. Το ηχητικό αποτέλεσμα παραπέμπει σε συμφωνικό ροκ με τζαζ αποχρώσεις εδώ κι εκεί, με τη χρήση συμφωνικού συνόλου, μιας κλασσικής ορχήστρας και αξιόλογων μουσικών από την τότε μπάντα του Βασίλη, όπως ο Χριστόφορος Κροκίδης στις κιθάρες και ο Στέφανος Δημητρίου στα ντραμς. Ακομπλεξάριστο από ταμπέλες, το "Φυσάει" ταξιδεύει μέσα σε ηλεκτρικές τάσεις, απαλές μπαλάντες και σκοτεινές μελωδίες, που μαζί με τη φωνή του Βασίλη συνθέτουν το soundtrack μιας σειράς εικόνων που προβάλλει στο νου του ακροατή ο Τάσος Λειβαδίτης.

Πέρα όμως από τις εικόνες αυτές κι από μια πένθιμη παρουσίαση του κόσμου, στην οποία όλα συμβαίνουν από και για τους ανθρώπους, δίχως όμως να τους αγγίζουν ποτέ, πέρα από τη μελαγχολία που αιωρείται και είναι εμφανής, τουλάχιστον σε πρώτο βαθμό, στο σύνολο των στίχων, αντιλαμβάνεται εκεί κανείς ένα ενδιαφέρον μοτίβο. Είναι εντυπωσιακό το πώς η μαυρίλα και το βάρος που σου προκαλεί η περιγραφή καταθλιπτικών συναισθημάτων εξισορροπείται κάθε τόσο με μικρές, απλές ή και απλοϊκές συγκινήσεις, τόσο δυνατές που δημιουργούν την αίσθηση, ότι όχι μόνο υπάρχει έρωτας κι ελπίδα για τη ζωή, αλλά ότι λειτουργούν ως κινητήρια δύναμη στην συνέχεια των στίχων, παρουσιάζοντας μια ρεαλιστική απεικόνιση - μεταφορά του ανθρώπινου βίου.

"Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν για πάντα νεκροί
αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα..."

-"Αλλά τα βράδυα..."


Ανάμεσα στις γεμάτες χρώμα ερμηνείες του Βασίλη, ακούμε τη χαρακτηριστική φωνή του μεγάλου Γιώργου Μιχαλακόπουλου, σε καταλυτικές απαγγελίες στίχων του ποιητή, δίνοντας στο δίσκο μια δική του ζωντάνια και μια μορφή μονολόγου-διαλόγου με τον ακροατή.

Ακόμη ένα έργο που οφείλει την ύπαρξη του στην σύμπραξη ανθρώπων με έμπνευση, ένα έργο με διαχρονικό περιεχόμενο που όσο περνούν τα χρόνια γίνεται ακόμα πιο επίκαιρο.

Στους υπόλοιπους συντελεστές του δίσκου έχουμε τον Γιάννη Ιωάννου (πιάνο, πλήκτρα, ακορντεόν, προγραμματισμό μαζί με τον Παναγιώτη Λάλη), τον Παντελή Δεσποτίδη (βιολί), το Νίκο Κοτζιά (τσέλο), τον Τάσο Κλαβανίδη (τρομπόνι), τον Στέφανο Στεφανόπουλο (σαξόφωνο) και τη Νένη Ζάππα (συμφωνικό σύνολο, άλτο). Παραγωγή: Αχιλλέας Θεοφίλου.

Tracklist

1. Χρωματίζω πουλιά
2. Αλλά τα βράδυα...
3. Λοιπόν τι κάνουμε εδώ
4. Μες στην αγάπη μας
5. Φυσάει
6. Που είσαι
7. Τραγουδάω
8. Επίλογος

Λέγκασι.
Για την εποχή που βγήκε ο δίσκος, θυμάμαι ότι υπήρχε μια σχετική προώθηση, κάποια βίντεο του Βασίλη για το "Τραγουδάω", και το "Αλλά τα βράδυα..." το οποίο και είχε γίνει και βιντεοκλίπ εβδομάδας στο αξέχαστο... "Χαμογελάτε είναι μεταδοτικό" του Τηλε-Ανδρέα, αν δεν κάνω λάθος. Τέλος αν θυμάμαι καλά υπήρξε και μια παρουσίαση του δίσκου στον ΣΚΑΪ εκείνα τα Χριστούγεννα '92- αρχές '93. Δυστυχώς και από εδώ λίγα τραγούδια ακούγονται live πλέον, με συχνότερα το "Που είσαι" (το οποίο είχε επανέλθει πριν λίγα χρόνια στα live και είχε παιχτεί και στο Ηρώδειο, παρόλο που δεν μπήκε στο cd) και μια stripped εκδοχή του "Φυσάει".

Το "Μπουμ" από το Όλα από χέρι καμένα σε μια έκδοση-ντοκουμέντο.


Στιγμιότυπα από την παρουσίαση του δίσκου "Φυσάει" στον ΣΚΑΪ.

Δίσκοι που πρέπει να ακούσεις πριν κουφαθείς #1

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Όλα από χέρι καμένα, 1988 - Φυσάει, 1993

Δε χρειάζονται πολλές συστάσεις εδώ, λόγω του μεγέθους του Βασίλη αλλά και της κριτικής και εμπορικής αποδοχής των δύο αυτών δίσκων, ακόμα κι αν αυτή είναι ίσως σε μικρότερο βαθμό από άλλους, πιο γνωστούς δίσκους του (βλ. Φοβάμαι, Χαιρετίσματα, Χορεύω, Χρόνια Πολλά, Σφεντόνα). Τον Βασίλη και πολλά τραγούδια από το ατέλειωτο ρεπερτόριο του τα ξέρεις, όπως και όλη η υπόλοιπη Ελλάδα συμπεριλαμβανομένης της κουτσής Μαρίας. Τα έχεις τραγουδήσει και σε συναυλία του, στην οποία δεν παίζει να μην έχεις πάει, καθώς 35 χρόνια τώρα οργώνει στην κυριολεξία την Ελλάδα, δε μπορεί, μια αφίσα θα την είδες!

Το "κλικ". (Λονγκ μπόρινγκ ίντρο)
Στους δύο αυτούς δίσκους θα βρεις τραγούδια που μπορεί να μην ανήκουν στην πρώτη γραμμή των πασίγνωστων και που ίσως να μην έχεις την τύχη να ακούς συχνά σε συναυλίες του. Όπως συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις, τα πιο ενδιαφέροντα τραγούδια για κάποιον που έχει εντρυφήσει στο έργο ενός καλλιτέχνη, δεν είναι τόσο "οι επιτυχίες", τα "καμένα" δηλαδή, αλλά τραγούδια που περιμένουν ήσυχα να ανακαλυφθούν από κάποιον και να του κάνουν αυτό το ιδιαίτερο "κλικ". Πιστεύω αυτό συμβαίνει με τους περισσότερους από Τερζή μέχρι Dark Tranquillity. Εκεί αν θες φαίνεται καλύτερα το "πρόσωπο", το ιδιαίτερο στυλ του καλλιτέχνη. Συνυπολόγισε το γεγονός, ότι όσο υπέροχο και να ΄ναι ένα κομμάτι, αν γίνει κλασσικό και το έχεις ακούσει 1000 φορές, κάποια στιγμή ο οργανισμός μπορεί να αντιδράσει και όχι απλά να το βαρεθείς, αλλά να μη θες να το ακούς. Λογικά και αυτονόητα όλα αυτά.

Ένα άλλο σχετικό ζήτημα είναι ο χρόνος, του οποίου τα σημάδια μπορεί να εκθέσουν τον ήχο μιας παλαιότερης δισκογραφικής δουλειάς, και δε μιλώ τόσο για την παραγωγή και την ποιότητα της ηχογράφησης, όσο για την αισθητική που ο ρόλος της ηχητικά αν και δευτερεύων, μπορεί να καταστήσει ένα δίσκο διαχρονικό σε ένα άλλο επίπεδο, ανεξάρτητο με αυτό των στίχων και της μουσικής σε πρώτη φάση.

Επέλεξα αυτούς τους δύο δίσκους διότι το περιεχόμενο τους είναι όμορφα τραγούδια, εμπνευσμένα, με δυνατό στίχο, δεν έχουν καεί σε λίστες και replays, και η γνώμη μου είναι ότι η αισθητική τους με την πάροδο των χρόνων φαίνεται να τα δικαιώνει, περισσότερο ίσως από άλλα καλύτερα και χειρότερα τραγούδια του Βασίλη. Επίσης, για μένα πρόκειται για τις πιο άρτιες, αξιέπαινες και διαφορετικές ταυτόχρονα δισκογραφικές δουλειές του, θέτοντας τον πήχη πολύ ψηλά ακόμη και για τον ίδιο.

Α' Μέρος

ΟΛΑ ΑΠΟ ΧΕΡΙ ΚΑΜΕΝΑ

Στο "Όλα Από Χέρι Καμένα" του 1988, έχουμε έναν Θάνο Μικρούτσικο, ο οποίος παραμένοντας στο δικό του αναγνωρίσιμο στυλ σύνθεσης και ενορχήστρωσης (την οποία μοιράζεται με τον Νίκο Αντύπα), κάνει ταυτόχρονα κάποια εμπνευσμένα και πετυχημένα rock, blues, μέχρι και new age περάσματα που συνθέτουν ένα μοναδικό και συγκεκριμένο για το album δίσκο. Στο στίχο έχουμε τον Κώστα Τριπολίτη ο οποίος κάνει ποίηση, συνθέτοντας έναν πίνακα ενίοτε με σκληρά και καταγγελτικά κι αλλού με ευαίσθητα και ρομαντικά χρώματα, πλήρως εναρμονισμένα μεταξύ τους, με ένα εξίσου όμορφο αποτέλεσμα. Το diversive αυτό περιβάλλον έρχεται να συμπληρώσει η καταλληλότερη γι αυτό φωνή, αυτή του Βασίλη, σε συγκλονιστικές ερμηνείες στις οποίες επίσης εναλλάσσονται οι σκληρές και απαλές νότες, η θεατρικότητα, η δυναμική και το εύρος της φωνής του. Το όξινο "όλα από χέρι καμένα", οι πένθιμες doomsday cyber πινελιές στα "Μπουμ", "Ηλεκτρικό Πρόβατο", τα εσωστρεφή "Ένα Μπλουζ" , "Γενέθλια '86", "Ονειρεύομαι", το τρυφερό "Κοντρόλ", η θεατρική και δραματική version της "Αλίκης", ο "Πρωταθλητής" και η "Κάντιλακ" είναι κομμάτια που οφείλουν τη δύναμη τους στην εμπνευσμένη συνύπαρξη τριών ταλαντούχων καλλιτεχνών.

Τέλος, τα όργανα παίζουν καταξιωμένοι μουσικοί όπως ο David Lynch στο σαξόφωνο, ο Ανδρέας Αποστόλου στα πλήκτρα, ο Βαγγέλης Πατεράκης στο μπάσο, ο Παναγιώτης Λάλης στην ηλεκτρική κιθάρα, ο Γιώργος Μαγκλάρας στο βιολί. Ο ίδιος ο Θάνος Μικρούτσικος παίζει πιάνο και πλήκτρα όπως συνηθίζει στις δουλειές του, ενώ συμμετέχει κι εδώ ο Νίκος Αντύπας, σε ντραμς, κρουστά, πλήκτρα και κιθάρες. Η παραγωγή είναι του Αχιλλέα Θεοφίλου.

Tracklist:

1. Όλα απο χέρι καμένα
2. Μπουμ
3. Κάντιλακ
4. Ένα Μπλουζ
5. Αλίκη
6. Κοντρόλ
7. Ηλεκτρικό Πρόβατο
8. Πρωταθλητής
9. Γενέθλια '86
10. Ονειρεύομαι (L.A.)

Β' Μέρος: Φυσάει - Coming Soon

Η πέμπτη διαφωνία του Μπετόβεν!

Από τις σπάνιες φορές ομολογουμένως που ένας τίτλος μεταφρασμένος στα ελληνικά φέρει καλύτερο λογοπαίγνιο! Στο θέμα μας τώρα, ένα από τα πιο γνωστά κλασσικά κομμάτια γίνεται "διάλογος" σε δραματουργία με παντομίμα, σε αμερικανική sitcom των 50s, με πρωταγωνιστές κάποιους Sid Caesar και Nanette Fabray. Ο "Νίκος Καρβέλας" της δυτικής μουσικής, Ludwig van Beethoven, που δεν έζησε για να δει τους Δαίμονες και να κάψει το έργο του από δέος, "εκθέτει" τον λόγο και δείχνει πως <> όταν έχεις έμπνευση η μουσική είναι το καλύτερο μέσο έκφρασης κι επικοινωνίας < /cliché >. Cheesy περιγραφή, αλλά είναι πρωί ακόμα.

Δεν είχα ιδέα (είπαμε καμένος, αλλά τόσο;), πάντως η ξερόλα λέει ότι αυτός έπαιξε στα Grease και Grease 2. Για κάνα τηλέπαιχνίδι, Trivial και αν...

Serj Tankian - Elect The Dead

Δίσκος που έρχεται ως μάννα εξ' ουρανού για τους διψασμένους fan των System Of A Down, εν τω μέσω της δισκογραφικής τους απουσίας, καθώς μετράμε ήδη δύο χρόνια από τον τελευταίο τους δίσκο "Hypnotize". Όμως το πρώτο ολοκληρωμένο solo πόνημα του Αρμένιου-Αμερικανού βαθιά πολιτικοποιημένου frontman δεν αναλώνεται σε ρόλο υποκατάστατου και έχει στοιχεία τα οποία μπορούν να φέρουν κοντά στον συγκεκριμένο ήχο και άτομα που δεν ανήκουν στη βάση των ακροατών των S.O.A.D αλλά και του σκληρού ήχου γενικότερα.

Αν και δε θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη το πολύ καλό επίπεδο του δίσκου καθώς οι απαιτήσεις ήταν ήδη μεγάλες, είναι άξιο αναφοράς, μιας και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις στις οποίες καταξιωμένοι καλλιτέχνες αδυνατούν να προσφέρουν έργα τα οποία στέκονται τουλάχιστον κοντά στον πήχη που οι ίδιοι έχουν θέσει με τις προηγούμενες καταθέσεις τους. Κι ενώ ο Serj Tankian δε χρησιμοποιεί το solo άλμπουμ για να ξεφύγει εντελώς από τον ήχο των System, ευτυχεί να έχει την έμπνευση και το αισθητικό κριτήριο με το μέρος του. Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος γεμάτος με όμορφες μελωδίες, στις οποίες συνεχίζει να παντρεύει αρμονικά τον σκληρό ήχο με folk πινελιές, ενώ η θεατρικότητα της φωνής του σε ξυπνάει θες δε θες για να ακούσεις τον ιδιαίτερο στίχο, πάντα στρατευμένο μεν, περισσότερο ωμό, παρά γραφικό δε.

Λίγες μόνο ακροάσεις είναι αρκετές για την εξοικείωση με τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου, κι αν αυτό δίνει σε ένα συνηθισμένο άλμπουμ την ταμπέλα του "εύπεπτου" και κάπως πιο σύντομη "ημερομηνία λήξης", εδώ φαίνεται πως οφείλεται στις κλασσικές ευκολομνημόνευτες μελωδίες του Tankian. Έτσι σα σύνολο μας δίνει έναν δίσκο με όμορφα τραγούδια που μπορούν να ακουστούν ευχάριστα από μεγαλύτερο εύρος ακροατών.

Ο ίδιος φαίνεται να διασκέδασε πολύ τη διαδικασία παραγωγής του "Elect The Dead", αφού επιμελήθηκε μουσική, στίχους και ενορχήστρωση, τραγούδησε και έπαιξε όλα τα όργανα, ενώ ζήτησε από 12 διαφορετικούς σκηνοθέτες να ντύσουν με εικόνα όλα τα τραγούδια του άλμπουμ.

Tracklist:

1. "Empty Walls" – 3:49 (video)
   
2. "The Unthinking Majority" – 3:46 (video)
   
3. "Money" – 3:53
4. "Feed Us" – 4:31
5. "Saving Us" – 4:41
6. "Sky Is Over" – 2:57
7. "Baby" – 3:31
8. "Honking Antelope" – 3:50
9. "Lie Lie Lie" – 3:33
10. "Praise the Lord and Pass the Ammunition" – 4:23
11. "Beethoven's Cunt" – 3:13
12. "Elect the Dead" – 2:54

Links:
Wikipedia - Myspace - Official Site - Rocking.gr Review

Για περισσότερη δόση από Tankian τσέκαρε ακόμα δύο project με τα οποία ανακατεύτηκε φέτος: Συνεργάστηκε για το soundtrack της ταινίας "Bug" (Το μικρόβιο του φόβου) καθώς και για αυτό του "Stranglehold", βιντεοπαιχνίδι-sequel της ταινίας "Hard Boiled" (Ο τιμωρός του Χονγκ Κονγκ) του John Woo.