Metallica - The Day That Never Comes Video

Χωρίς πολύ χρόνο για άλλου είδους καψίματα, καταναλώνουμε 100% Death Magnetic (Cheers στον Γάλλο), παίζουμε στο repeat "All Nightmare Long", "The Judas Kiss" και "That Was Just Your Life", και παράλληλα βλέπουμε το video, ή καλύτερα το "short film", όπως προτιμούν οι ίδιοι να το αποκαλούν, του "The Day That Never Comes".

Κάνουμε δημόσια δέηση μπας κι ακούσουμε κάπου τι έχει να μας πει αυτός ο ανεκδιήγητος τύπος για το #@%#@$ τον δίσκο. Ας τον γλύψουμε λίγο, παραδεχόμενοι ότι το "Psychosocial" είναι όντως ο υπερκομμάταρος που διατεινόταν ότι είναι, αλλά εμείς δε δίναμε σημασία, διότι ταυτόχρονα μας έλεγε και για το άλλο κομμάτι που είχε στο PSP (δε θα σε εκθέσω ρε!), που κι εκείνο μας αρέσει (που θα φτάσω δεν ξέρω!)

Δάφνη Μπόκοτα και οι Σαμποτέρ

Ότι η Δάφνη Μπόκοτα είχε "κάνει" τραγουδίστρια το μάθαμε κάποια στιγμή (γιατί OK, είπαμε είμαστε γέροι, αλλά όχι τόσο για να το 'χουμε ζήσει κι αυτό, και δεύτερον για να μην προβάλλεται αυτό το γεγονός από πουθενά, μάλλον θέλει να το ξεχάσει κι η ίδια) και μάλιστα είχε και το δικό της συγκρότημα, τους "ΣΑΜΠΟΤΕΡ". Ότι είμαστε αρκετά καμένοι για να ασχοληθούμε μ' αυτό ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ. Τώρα, το αν οι ΣΑΜΠΟΤΕΡ ήταν και μόνοι τους πριν και μετά τη Δάφνη μην περιμένετε να σας διαφωτίσω, δεν έχω ιδέα. Λοιπόν, ο δίσκος "ΔΑΦΝΗ ΜΠΟΚΟΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΑΜΠΟΤΕΡ" είχε βγει το 1987 και φυσικά δεν επανεκδόθηκε ποτέ σε cd (αυτό έλειπε, εδώ δεν έχουν βγει άλλα κι άλλα - αθάνατες ελληνικές δισκογραφικές). Τίποτα δε θάβεται εντελώς όμως, γιατί ένα Vinyl Rip άρχισε να κυκλοφορεί στο dc++ πριν πολύ καιρό (από κει έμαθα βασικά για το όλο σκηνικό κι ο Μέγας Δραγουμάνος το επιβεβαίωσε) κι έτσι βρέθηκα να ακούω μοναδικής αισθητικής ποπ δημιουργίες όπως τα "Βίπερ Νόρα" (μου κόλησε κι η μελωδία γαμώτο!) και Ντίβα (γιατί είμαι ντίβα και ζητάω πολλαααά...). Στο δίσκο υπάρχουν και τα "27", "1000 οι Σκιές", "Ανατολή", "Απολογία", "Ελλάδα", "Ερεσού 37", "Προφητεία", "Το Εμβαδόν". Track numbers και περαιτέρω πληροφορίες δεν παίζουν, καλείστε όπως καταθέσατε τα ντοκουμέντα σας, γιατί πρέπει να ικανοποιήσουμε την καμμένη περιέργεια μας. Το εξώφυλλο βρέθηκε από τη Βίβλο της Ελληνικής Δισκογραφίας του Πέτρου Δραγουμάνου.

Τι μπορεί να βρει κανείς αν δεν ψάχνει

Βολτάροντας στο YouTube πέφτω πάνω σε ένα βίντεο του thasoukopswtokefali (cool vids btw) με μουσική υπόκρουση το Ντίβα, στο οποίο όμως έπεσε κι ο mesasola ο οποίος αποδεικνύεται μέλος των ΣΑΜΠΟΤΕΡ και ανεβάζει πραγματικά ντοκουμέντα, τα βίντεο-κλιπ του Ντίβα και του Βίπερ Νόρα. (Respect και περιμένουμε κι άλλα βίντεο από παλιά καλή ελληνική τιβί). Τσεκάρουμε το Βίπερ Νόρα για τις καλτ αινιγματικές ματιές που μας ρίχνει η Δάφνη, εν τω μέσω της προετοιμασίας της για το επερχόμενο ραντεβού με τα δύο ανυποψίαστα πρόσωπα!

Φυσικά, με τα σημερινά δεδομένα, το συγκεκριμένο δισκογραφικό εγχείρημα φαντάζει καρα-cult, γιατί η Δάφνη Μπόκοτα είχε την τύχη-ατυχία να συνδεθεί με τη Eurovision στα "πέτρινα" χρόνια για τις ελληνικές συμμετοχές, λίγο ο αχάριστος λαός με το αλτσχάιμερ, λίγο η θρυλική κόντρα με τον Χατζηστεφάνου, ε, όπως και να το κάνεις, σίγουρα μοιάζει άλλης εποχής. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε φυσικά τα συνδεδεμένα με την παιδική μας ηλικία "Παιχνίδια χωρίς σύνορα" τα οποία πρέπει να επιστρέψουν πακέτο με τη Δάφνη, είναι λαϊκή απαίτηση. (Τώρα που το σκέφτομαι, κι εκεί σκατά τα πηγαίναμε, λες να υπάρχει καμιά συγγένεια με τον Επίτ... εεε, ας μην προκαλώ την τύχη μου.)

Emo Song

Στα πλαίσια της πρόσφατης "ανακάλυψης" των emo τέκνων από την κοινωνία και της αναστάτωσης που προκάλεσε σε γονείς, κοινωνιολόγους και τον Τέρενς Κουίκ, πάρτε ένα βιντεάκι για να "πιάσετε" καλύτερα το emo παιδί σας και τη μουσική που αρέσκεται να ακούει.

ΥΓ. Τέρενς, μπορείς κι εσύ να το δεις, είναι 100% non Hard Core (Punk).



Οι Derrick είναι ένα comedy γκρουπ από το New York City κι επιδίδονται σε μικρά σκετς τύπου κωμωδίας καταστάσεων και παρωδίας. Βlack humor, καφρίλες, κάποιες καλές κι αστείες ερμηνείες (και κάποιες όχι), ας πούμε ότι είναι κάτι σαν τα δικά μας Σφηνάκια (ex- Σκερτσάκια), με λιγότερο "ήθος" αλλά περισσότερο γέλιο (όχι ότι δεν έχουν κι αυτοί τις κρυοκωλιές τους). Τέλος πάντων, κάποια απ' τα βιντεάκια τους είναι πετυχημένα και μπορείς να τα βρεις στο YouTube κανάλι τους, όπου τα είδε αρκετός κόσμος (κάποια από αυτά χτυπάνε το εκατομμύριο στα views) ή στην ιστοσελίδα τους.

Δίσκοι που πρέπει να ακούσεις πριν κουφαθείς #2

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Όλα από χέρι καμένα, 1988 - Φυσάει, 1993

Β' Μέρος

ΦΥΣΑΕΙ

Πέντε χρόνια αργότερα κι ενώ μεσολαβούν το live στο Αττικόν με το Γ. Νταλάρα (1990) και τρεις προσωπικοί δίσκοι (Χορεύω 1989, Χρόνια Πολλά 1991, Σφεντόνα 1992) οι οποίοι και πλούτισαν το ρεπερτόριο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου με νέα anthems, και γήπεδα γέμιζαν και φυσικά συνάντησαν μεγάλη εμπορική επιτυχία, δε θα συνεχίσει με ακόμα έναν πολυσυλλεκτικό δίσκο, αλλά με το "Φυσάει", ένα σετ από στίχους ποιημάτων του Τάσου Λειβαδίτη, μελοποιημένους από τον Γιώργο Τσαγκάρη. Η πρώτη φορά που είχε κάνει κάτι ανάλογο ήταν με το δίσκο "Καρυωτάκης" του 1984, με έργα του ποιητή σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη, με πολύ διαφορετικό ήχο κι ενορχήστρωση, με τα keyboards του Κώστα Γανωσέλη να πρωταγωνιστούν.

Η προσέγγιση όμως στο "Φυσάει" ήταν τελείως διαφορετική. Η ατμόσφαιρα και το ύφος της μουσικής του Γιώργου Τσαγκάρη φαίνεται να δένει υπέροχα με τους στίχους και να αγκαλιάζει τη μοναξιά, την απογοήτευση, τον πεσιμισμό αλλά και τα quantum χαράς και άνοιξης που αναδύονται από τους στίχους του Λειβαδίτη. Το ηχητικό αποτέλεσμα παραπέμπει σε συμφωνικό ροκ με τζαζ αποχρώσεις εδώ κι εκεί, με τη χρήση συμφωνικού συνόλου, μιας κλασσικής ορχήστρας και αξιόλογων μουσικών από την τότε μπάντα του Βασίλη, όπως ο Χριστόφορος Κροκίδης στις κιθάρες και ο Στέφανος Δημητρίου στα ντραμς. Ακομπλεξάριστο από ταμπέλες, το "Φυσάει" ταξιδεύει μέσα σε ηλεκτρικές τάσεις, απαλές μπαλάντες και σκοτεινές μελωδίες, που μαζί με τη φωνή του Βασίλη συνθέτουν το soundtrack μιας σειράς εικόνων που προβάλλει στο νου του ακροατή ο Τάσος Λειβαδίτης.

Πέρα όμως από τις εικόνες αυτές κι από μια πένθιμη παρουσίαση του κόσμου, στην οποία όλα συμβαίνουν από και για τους ανθρώπους, δίχως όμως να τους αγγίζουν ποτέ, πέρα από τη μελαγχολία που αιωρείται και είναι εμφανής, τουλάχιστον σε πρώτο βαθμό, στο σύνολο των στίχων, αντιλαμβάνεται εκεί κανείς ένα ενδιαφέρον μοτίβο. Είναι εντυπωσιακό το πώς η μαυρίλα και το βάρος που σου προκαλεί η περιγραφή καταθλιπτικών συναισθημάτων εξισορροπείται κάθε τόσο με μικρές, απλές ή και απλοϊκές συγκινήσεις, τόσο δυνατές που δημιουργούν την αίσθηση, ότι όχι μόνο υπάρχει έρωτας κι ελπίδα για τη ζωή, αλλά ότι λειτουργούν ως κινητήρια δύναμη στην συνέχεια των στίχων, παρουσιάζοντας μια ρεαλιστική απεικόνιση - μεταφορά του ανθρώπινου βίου.

"Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν για πάντα νεκροί
αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα..."

-"Αλλά τα βράδυα..."


Ανάμεσα στις γεμάτες χρώμα ερμηνείες του Βασίλη, ακούμε τη χαρακτηριστική φωνή του μεγάλου Γιώργου Μιχαλακόπουλου, σε καταλυτικές απαγγελίες στίχων του ποιητή, δίνοντας στο δίσκο μια δική του ζωντάνια και μια μορφή μονολόγου-διαλόγου με τον ακροατή.

Ακόμη ένα έργο που οφείλει την ύπαρξη του στην σύμπραξη ανθρώπων με έμπνευση, ένα έργο με διαχρονικό περιεχόμενο που όσο περνούν τα χρόνια γίνεται ακόμα πιο επίκαιρο.

Στους υπόλοιπους συντελεστές του δίσκου έχουμε τον Γιάννη Ιωάννου (πιάνο, πλήκτρα, ακορντεόν, προγραμματισμό μαζί με τον Παναγιώτη Λάλη), τον Παντελή Δεσποτίδη (βιολί), το Νίκο Κοτζιά (τσέλο), τον Τάσο Κλαβανίδη (τρομπόνι), τον Στέφανο Στεφανόπουλο (σαξόφωνο) και τη Νένη Ζάππα (συμφωνικό σύνολο, άλτο). Παραγωγή: Αχιλλέας Θεοφίλου.

Tracklist

1. Χρωματίζω πουλιά
2. Αλλά τα βράδυα...
3. Λοιπόν τι κάνουμε εδώ
4. Μες στην αγάπη μας
5. Φυσάει
6. Που είσαι
7. Τραγουδάω
8. Επίλογος

Λέγκασι.
Για την εποχή που βγήκε ο δίσκος, θυμάμαι ότι υπήρχε μια σχετική προώθηση, κάποια βίντεο του Βασίλη για το "Τραγουδάω", και το "Αλλά τα βράδυα..." το οποίο και είχε γίνει και βιντεοκλίπ εβδομάδας στο αξέχαστο... "Χαμογελάτε είναι μεταδοτικό" του Τηλε-Ανδρέα, αν δεν κάνω λάθος. Τέλος αν θυμάμαι καλά υπήρξε και μια παρουσίαση του δίσκου στον ΣΚΑΪ εκείνα τα Χριστούγεννα '92- αρχές '93. Δυστυχώς και από εδώ λίγα τραγούδια ακούγονται live πλέον, με συχνότερα το "Που είσαι" (το οποίο είχε επανέλθει πριν λίγα χρόνια στα live και είχε παιχτεί και στο Ηρώδειο, παρόλο που δεν μπήκε στο cd) και μια stripped εκδοχή του "Φυσάει".

Το "Μπουμ" από το Όλα από χέρι καμένα σε μια έκδοση-ντοκουμέντο.


Στιγμιότυπα από την παρουσίαση του δίσκου "Φυσάει" στον ΣΚΑΪ.

Η πέμπτη διαφωνία του Μπετόβεν!

Από τις σπάνιες φορές ομολογουμένως που ένας τίτλος μεταφρασμένος στα ελληνικά φέρει καλύτερο λογοπαίγνιο! Στο θέμα μας τώρα, ένα από τα πιο γνωστά κλασσικά κομμάτια γίνεται "διάλογος" σε δραματουργία με παντομίμα, σε αμερικανική sitcom των 50s, με πρωταγωνιστές κάποιους Sid Caesar και Nanette Fabray. Ο "Νίκος Καρβέλας" της δυτικής μουσικής, Ludwig van Beethoven, που δεν έζησε για να δει τους Δαίμονες και να κάψει το έργο του από δέος, "εκθέτει" τον λόγο και δείχνει πως <> όταν έχεις έμπνευση η μουσική είναι το καλύτερο μέσο έκφρασης κι επικοινωνίας < /cliché >. Cheesy περιγραφή, αλλά είναι πρωί ακόμα.

Δεν είχα ιδέα (είπαμε καμένος, αλλά τόσο;), πάντως η ξερόλα λέει ότι αυτός έπαιξε στα Grease και Grease 2. Για κάνα τηλέπαιχνίδι, Trivial και αν...