Emo Song

Στα πλαίσια της πρόσφατης "ανακάλυψης" των emo τέκνων από την κοινωνία και της αναστάτωσης που προκάλεσε σε γονείς, κοινωνιολόγους και τον Τέρενς Κουίκ, πάρτε ένα βιντεάκι για να "πιάσετε" καλύτερα το emo παιδί σας και τη μουσική που αρέσκεται να ακούει.

ΥΓ. Τέρενς, μπορείς κι εσύ να το δεις, είναι 100% non Hard Core (Punk).



Οι Derrick είναι ένα comedy γκρουπ από το New York City κι επιδίδονται σε μικρά σκετς τύπου κωμωδίας καταστάσεων και παρωδίας. Βlack humor, καφρίλες, κάποιες καλές κι αστείες ερμηνείες (και κάποιες όχι), ας πούμε ότι είναι κάτι σαν τα δικά μας Σφηνάκια (ex- Σκερτσάκια), με λιγότερο "ήθος" αλλά περισσότερο γέλιο (όχι ότι δεν έχουν κι αυτοί τις κρυοκωλιές τους). Τέλος πάντων, κάποια απ' τα βιντεάκια τους είναι πετυχημένα και μπορείς να τα βρεις στο YouTube κανάλι τους, όπου τα είδε αρκετός κόσμος (κάποια από αυτά χτυπάνε το εκατομμύριο στα views) ή στην ιστοσελίδα τους.

Δίσκοι που πρέπει να ακούσεις πριν κουφαθείς #2

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Όλα από χέρι καμένα, 1988 - Φυσάει, 1993

Β' Μέρος

ΦΥΣΑΕΙ

Πέντε χρόνια αργότερα κι ενώ μεσολαβούν το live στο Αττικόν με το Γ. Νταλάρα (1990) και τρεις προσωπικοί δίσκοι (Χορεύω 1989, Χρόνια Πολλά 1991, Σφεντόνα 1992) οι οποίοι και πλούτισαν το ρεπερτόριο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου με νέα anthems, και γήπεδα γέμιζαν και φυσικά συνάντησαν μεγάλη εμπορική επιτυχία, δε θα συνεχίσει με ακόμα έναν πολυσυλλεκτικό δίσκο, αλλά με το "Φυσάει", ένα σετ από στίχους ποιημάτων του Τάσου Λειβαδίτη, μελοποιημένους από τον Γιώργο Τσαγκάρη. Η πρώτη φορά που είχε κάνει κάτι ανάλογο ήταν με το δίσκο "Καρυωτάκης" του 1984, με έργα του ποιητή σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη, με πολύ διαφορετικό ήχο κι ενορχήστρωση, με τα keyboards του Κώστα Γανωσέλη να πρωταγωνιστούν.

Η προσέγγιση όμως στο "Φυσάει" ήταν τελείως διαφορετική. Η ατμόσφαιρα και το ύφος της μουσικής του Γιώργου Τσαγκάρη φαίνεται να δένει υπέροχα με τους στίχους και να αγκαλιάζει τη μοναξιά, την απογοήτευση, τον πεσιμισμό αλλά και τα quantum χαράς και άνοιξης που αναδύονται από τους στίχους του Λειβαδίτη. Το ηχητικό αποτέλεσμα παραπέμπει σε συμφωνικό ροκ με τζαζ αποχρώσεις εδώ κι εκεί, με τη χρήση συμφωνικού συνόλου, μιας κλασσικής ορχήστρας και αξιόλογων μουσικών από την τότε μπάντα του Βασίλη, όπως ο Χριστόφορος Κροκίδης στις κιθάρες και ο Στέφανος Δημητρίου στα ντραμς. Ακομπλεξάριστο από ταμπέλες, το "Φυσάει" ταξιδεύει μέσα σε ηλεκτρικές τάσεις, απαλές μπαλάντες και σκοτεινές μελωδίες, που μαζί με τη φωνή του Βασίλη συνθέτουν το soundtrack μιας σειράς εικόνων που προβάλλει στο νου του ακροατή ο Τάσος Λειβαδίτης.

Πέρα όμως από τις εικόνες αυτές κι από μια πένθιμη παρουσίαση του κόσμου, στην οποία όλα συμβαίνουν από και για τους ανθρώπους, δίχως όμως να τους αγγίζουν ποτέ, πέρα από τη μελαγχολία που αιωρείται και είναι εμφανής, τουλάχιστον σε πρώτο βαθμό, στο σύνολο των στίχων, αντιλαμβάνεται εκεί κανείς ένα ενδιαφέρον μοτίβο. Είναι εντυπωσιακό το πώς η μαυρίλα και το βάρος που σου προκαλεί η περιγραφή καταθλιπτικών συναισθημάτων εξισορροπείται κάθε τόσο με μικρές, απλές ή και απλοϊκές συγκινήσεις, τόσο δυνατές που δημιουργούν την αίσθηση, ότι όχι μόνο υπάρχει έρωτας κι ελπίδα για τη ζωή, αλλά ότι λειτουργούν ως κινητήρια δύναμη στην συνέχεια των στίχων, παρουσιάζοντας μια ρεαλιστική απεικόνιση - μεταφορά του ανθρώπινου βίου.

"Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν για πάντα νεκροί
αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα..."

-"Αλλά τα βράδυα..."


Ανάμεσα στις γεμάτες χρώμα ερμηνείες του Βασίλη, ακούμε τη χαρακτηριστική φωνή του μεγάλου Γιώργου Μιχαλακόπουλου, σε καταλυτικές απαγγελίες στίχων του ποιητή, δίνοντας στο δίσκο μια δική του ζωντάνια και μια μορφή μονολόγου-διαλόγου με τον ακροατή.

Ακόμη ένα έργο που οφείλει την ύπαρξη του στην σύμπραξη ανθρώπων με έμπνευση, ένα έργο με διαχρονικό περιεχόμενο που όσο περνούν τα χρόνια γίνεται ακόμα πιο επίκαιρο.

Στους υπόλοιπους συντελεστές του δίσκου έχουμε τον Γιάννη Ιωάννου (πιάνο, πλήκτρα, ακορντεόν, προγραμματισμό μαζί με τον Παναγιώτη Λάλη), τον Παντελή Δεσποτίδη (βιολί), το Νίκο Κοτζιά (τσέλο), τον Τάσο Κλαβανίδη (τρομπόνι), τον Στέφανο Στεφανόπουλο (σαξόφωνο) και τη Νένη Ζάππα (συμφωνικό σύνολο, άλτο). Παραγωγή: Αχιλλέας Θεοφίλου.

Tracklist

1. Χρωματίζω πουλιά
2. Αλλά τα βράδυα...
3. Λοιπόν τι κάνουμε εδώ
4. Μες στην αγάπη μας
5. Φυσάει
6. Που είσαι
7. Τραγουδάω
8. Επίλογος

Λέγκασι.
Για την εποχή που βγήκε ο δίσκος, θυμάμαι ότι υπήρχε μια σχετική προώθηση, κάποια βίντεο του Βασίλη για το "Τραγουδάω", και το "Αλλά τα βράδυα..." το οποίο και είχε γίνει και βιντεοκλίπ εβδομάδας στο αξέχαστο... "Χαμογελάτε είναι μεταδοτικό" του Τηλε-Ανδρέα, αν δεν κάνω λάθος. Τέλος αν θυμάμαι καλά υπήρξε και μια παρουσίαση του δίσκου στον ΣΚΑΪ εκείνα τα Χριστούγεννα '92- αρχές '93. Δυστυχώς και από εδώ λίγα τραγούδια ακούγονται live πλέον, με συχνότερα το "Που είσαι" (το οποίο είχε επανέλθει πριν λίγα χρόνια στα live και είχε παιχτεί και στο Ηρώδειο, παρόλο που δεν μπήκε στο cd) και μια stripped εκδοχή του "Φυσάει".

Το "Μπουμ" από το Όλα από χέρι καμένα σε μια έκδοση-ντοκουμέντο.


Στιγμιότυπα από την παρουσίαση του δίσκου "Φυσάει" στον ΣΚΑΪ.

Δίσκοι που πρέπει να ακούσεις πριν κουφαθείς #1

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Όλα από χέρι καμένα, 1988 - Φυσάει, 1993

Δε χρειάζονται πολλές συστάσεις εδώ, λόγω του μεγέθους του Βασίλη αλλά και της κριτικής και εμπορικής αποδοχής των δύο αυτών δίσκων, ακόμα κι αν αυτή είναι ίσως σε μικρότερο βαθμό από άλλους, πιο γνωστούς δίσκους του (βλ. Φοβάμαι, Χαιρετίσματα, Χορεύω, Χρόνια Πολλά, Σφεντόνα). Τον Βασίλη και πολλά τραγούδια από το ατέλειωτο ρεπερτόριο του τα ξέρεις, όπως και όλη η υπόλοιπη Ελλάδα συμπεριλαμβανομένης της κουτσής Μαρίας. Τα έχεις τραγουδήσει και σε συναυλία του, στην οποία δεν παίζει να μην έχεις πάει, καθώς 35 χρόνια τώρα οργώνει στην κυριολεξία την Ελλάδα, δε μπορεί, μια αφίσα θα την είδες!

Το "κλικ". (Λονγκ μπόρινγκ ίντρο)
Στους δύο αυτούς δίσκους θα βρεις τραγούδια που μπορεί να μην ανήκουν στην πρώτη γραμμή των πασίγνωστων και που ίσως να μην έχεις την τύχη να ακούς συχνά σε συναυλίες του. Όπως συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις, τα πιο ενδιαφέροντα τραγούδια για κάποιον που έχει εντρυφήσει στο έργο ενός καλλιτέχνη, δεν είναι τόσο "οι επιτυχίες", τα "καμένα" δηλαδή, αλλά τραγούδια που περιμένουν ήσυχα να ανακαλυφθούν από κάποιον και να του κάνουν αυτό το ιδιαίτερο "κλικ". Πιστεύω αυτό συμβαίνει με τους περισσότερους από Τερζή μέχρι Dark Tranquillity. Εκεί αν θες φαίνεται καλύτερα το "πρόσωπο", το ιδιαίτερο στυλ του καλλιτέχνη. Συνυπολόγισε το γεγονός, ότι όσο υπέροχο και να ΄ναι ένα κομμάτι, αν γίνει κλασσικό και το έχεις ακούσει 1000 φορές, κάποια στιγμή ο οργανισμός μπορεί να αντιδράσει και όχι απλά να το βαρεθείς, αλλά να μη θες να το ακούς. Λογικά και αυτονόητα όλα αυτά.

Ένα άλλο σχετικό ζήτημα είναι ο χρόνος, του οποίου τα σημάδια μπορεί να εκθέσουν τον ήχο μιας παλαιότερης δισκογραφικής δουλειάς, και δε μιλώ τόσο για την παραγωγή και την ποιότητα της ηχογράφησης, όσο για την αισθητική που ο ρόλος της ηχητικά αν και δευτερεύων, μπορεί να καταστήσει ένα δίσκο διαχρονικό σε ένα άλλο επίπεδο, ανεξάρτητο με αυτό των στίχων και της μουσικής σε πρώτη φάση.

Επέλεξα αυτούς τους δύο δίσκους διότι το περιεχόμενο τους είναι όμορφα τραγούδια, εμπνευσμένα, με δυνατό στίχο, δεν έχουν καεί σε λίστες και replays, και η γνώμη μου είναι ότι η αισθητική τους με την πάροδο των χρόνων φαίνεται να τα δικαιώνει, περισσότερο ίσως από άλλα καλύτερα και χειρότερα τραγούδια του Βασίλη. Επίσης, για μένα πρόκειται για τις πιο άρτιες, αξιέπαινες και διαφορετικές ταυτόχρονα δισκογραφικές δουλειές του, θέτοντας τον πήχη πολύ ψηλά ακόμη και για τον ίδιο.

Α' Μέρος

ΟΛΑ ΑΠΟ ΧΕΡΙ ΚΑΜΕΝΑ

Στο "Όλα Από Χέρι Καμένα" του 1988, έχουμε έναν Θάνο Μικρούτσικο, ο οποίος παραμένοντας στο δικό του αναγνωρίσιμο στυλ σύνθεσης και ενορχήστρωσης (την οποία μοιράζεται με τον Νίκο Αντύπα), κάνει ταυτόχρονα κάποια εμπνευσμένα και πετυχημένα rock, blues, μέχρι και new age περάσματα που συνθέτουν ένα μοναδικό και συγκεκριμένο για το album δίσκο. Στο στίχο έχουμε τον Κώστα Τριπολίτη ο οποίος κάνει ποίηση, συνθέτοντας έναν πίνακα ενίοτε με σκληρά και καταγγελτικά κι αλλού με ευαίσθητα και ρομαντικά χρώματα, πλήρως εναρμονισμένα μεταξύ τους, με ένα εξίσου όμορφο αποτέλεσμα. Το diversive αυτό περιβάλλον έρχεται να συμπληρώσει η καταλληλότερη γι αυτό φωνή, αυτή του Βασίλη, σε συγκλονιστικές ερμηνείες στις οποίες επίσης εναλλάσσονται οι σκληρές και απαλές νότες, η θεατρικότητα, η δυναμική και το εύρος της φωνής του. Το όξινο "όλα από χέρι καμένα", οι πένθιμες doomsday cyber πινελιές στα "Μπουμ", "Ηλεκτρικό Πρόβατο", τα εσωστρεφή "Ένα Μπλουζ" , "Γενέθλια '86", "Ονειρεύομαι", το τρυφερό "Κοντρόλ", η θεατρική και δραματική version της "Αλίκης", ο "Πρωταθλητής" και η "Κάντιλακ" είναι κομμάτια που οφείλουν τη δύναμη τους στην εμπνευσμένη συνύπαρξη τριών ταλαντούχων καλλιτεχνών.

Τέλος, τα όργανα παίζουν καταξιωμένοι μουσικοί όπως ο David Lynch στο σαξόφωνο, ο Ανδρέας Αποστόλου στα πλήκτρα, ο Βαγγέλης Πατεράκης στο μπάσο, ο Παναγιώτης Λάλης στην ηλεκτρική κιθάρα, ο Γιώργος Μαγκλάρας στο βιολί. Ο ίδιος ο Θάνος Μικρούτσικος παίζει πιάνο και πλήκτρα όπως συνηθίζει στις δουλειές του, ενώ συμμετέχει κι εδώ ο Νίκος Αντύπας, σε ντραμς, κρουστά, πλήκτρα και κιθάρες. Η παραγωγή είναι του Αχιλλέα Θεοφίλου.

Tracklist:

1. Όλα απο χέρι καμένα
2. Μπουμ
3. Κάντιλακ
4. Ένα Μπλουζ
5. Αλίκη
6. Κοντρόλ
7. Ηλεκτρικό Πρόβατο
8. Πρωταθλητής
9. Γενέθλια '86
10. Ονειρεύομαι (L.A.)

Β' Μέρος: Φυσάει - Coming Soon

Η πέμπτη διαφωνία του Μπετόβεν!

Από τις σπάνιες φορές ομολογουμένως που ένας τίτλος μεταφρασμένος στα ελληνικά φέρει καλύτερο λογοπαίγνιο! Στο θέμα μας τώρα, ένα από τα πιο γνωστά κλασσικά κομμάτια γίνεται "διάλογος" σε δραματουργία με παντομίμα, σε αμερικανική sitcom των 50s, με πρωταγωνιστές κάποιους Sid Caesar και Nanette Fabray. Ο "Νίκος Καρβέλας" της δυτικής μουσικής, Ludwig van Beethoven, που δεν έζησε για να δει τους Δαίμονες και να κάψει το έργο του από δέος, "εκθέτει" τον λόγο και δείχνει πως <> όταν έχεις έμπνευση η μουσική είναι το καλύτερο μέσο έκφρασης κι επικοινωνίας < /cliché >. Cheesy περιγραφή, αλλά είναι πρωί ακόμα.

Δεν είχα ιδέα (είπαμε καμένος, αλλά τόσο;), πάντως η ξερόλα λέει ότι αυτός έπαιξε στα Grease και Grease 2. Για κάνα τηλέπαιχνίδι, Trivial και αν...

Serj Tankian - Elect The Dead

Δίσκος που έρχεται ως μάννα εξ' ουρανού για τους διψασμένους fan των System Of A Down, εν τω μέσω της δισκογραφικής τους απουσίας, καθώς μετράμε ήδη δύο χρόνια από τον τελευταίο τους δίσκο "Hypnotize". Όμως το πρώτο ολοκληρωμένο solo πόνημα του Αρμένιου-Αμερικανού βαθιά πολιτικοποιημένου frontman δεν αναλώνεται σε ρόλο υποκατάστατου και έχει στοιχεία τα οποία μπορούν να φέρουν κοντά στον συγκεκριμένο ήχο και άτομα που δεν ανήκουν στη βάση των ακροατών των S.O.A.D αλλά και του σκληρού ήχου γενικότερα.

Αν και δε θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη το πολύ καλό επίπεδο του δίσκου καθώς οι απαιτήσεις ήταν ήδη μεγάλες, είναι άξιο αναφοράς, μιας και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις στις οποίες καταξιωμένοι καλλιτέχνες αδυνατούν να προσφέρουν έργα τα οποία στέκονται τουλάχιστον κοντά στον πήχη που οι ίδιοι έχουν θέσει με τις προηγούμενες καταθέσεις τους. Κι ενώ ο Serj Tankian δε χρησιμοποιεί το solo άλμπουμ για να ξεφύγει εντελώς από τον ήχο των System, ευτυχεί να έχει την έμπνευση και το αισθητικό κριτήριο με το μέρος του. Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος γεμάτος με όμορφες μελωδίες, στις οποίες συνεχίζει να παντρεύει αρμονικά τον σκληρό ήχο με folk πινελιές, ενώ η θεατρικότητα της φωνής του σε ξυπνάει θες δε θες για να ακούσεις τον ιδιαίτερο στίχο, πάντα στρατευμένο μεν, περισσότερο ωμό, παρά γραφικό δε.

Λίγες μόνο ακροάσεις είναι αρκετές για την εξοικείωση με τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου, κι αν αυτό δίνει σε ένα συνηθισμένο άλμπουμ την ταμπέλα του "εύπεπτου" και κάπως πιο σύντομη "ημερομηνία λήξης", εδώ φαίνεται πως οφείλεται στις κλασσικές ευκολομνημόνευτες μελωδίες του Tankian. Έτσι σα σύνολο μας δίνει έναν δίσκο με όμορφα τραγούδια που μπορούν να ακουστούν ευχάριστα από μεγαλύτερο εύρος ακροατών.

Ο ίδιος φαίνεται να διασκέδασε πολύ τη διαδικασία παραγωγής του "Elect The Dead", αφού επιμελήθηκε μουσική, στίχους και ενορχήστρωση, τραγούδησε και έπαιξε όλα τα όργανα, ενώ ζήτησε από 12 διαφορετικούς σκηνοθέτες να ντύσουν με εικόνα όλα τα τραγούδια του άλμπουμ.

Tracklist:

1. "Empty Walls" – 3:49 (video)
   
2. "The Unthinking Majority" – 3:46 (video)
   
3. "Money" – 3:53
4. "Feed Us" – 4:31
5. "Saving Us" – 4:41
6. "Sky Is Over" – 2:57
7. "Baby" – 3:31
8. "Honking Antelope" – 3:50
9. "Lie Lie Lie" – 3:33
10. "Praise the Lord and Pass the Ammunition" – 4:23
11. "Beethoven's Cunt" – 3:13
12. "Elect the Dead" – 2:54

Links:
Wikipedia - Myspace - Official Site - Rocking.gr Review

Για περισσότερη δόση από Tankian τσέκαρε ακόμα δύο project με τα οποία ανακατεύτηκε φέτος: Συνεργάστηκε για το soundtrack της ταινίας "Bug" (Το μικρόβιο του φόβου) καθώς και για αυτό του "Stranglehold", βιντεοπαιχνίδι-sequel της ταινίας "Hard Boiled" (Ο τιμωρός του Χονγκ Κονγκ) του John Woo.

Κάτι καμένο για καλή αρχή...

Καθώς κι ο τελευταίος σκληρός που αγόρασες ξεχειλίζει σιγά σιγά από εκατοντάδες κινηματογραφικά gigabytes που αρχίζεις να αμφιβάλλεις αν θα κάτσεις τελικά ποτέ να τα δεις, κι ενώ μέσα σου κρατάει ακόμα η γεύση των χαμένων ευρώ τα οποία έχεις μετανιώσει πολλάκις που έδωσες στο ελληνικό σινεμά, κάνεις την ανατροπή και βρίσκεις έναν γουστόζικο τρόπο να κάψεις τις επόμενες μέρες σου: Επιστροφή στο αθάνατο ελληνικό σινεμά του 1980.

Οι φίλοι σου που ακόμα ενδιαφέρονται για την υγεία σου ευτυχώς, επιμένουν να παραμείνεις στο queue και να δεις τις τόσες οσκαρικές παραγωγές του Top-250 που ακόμα δεν έχεις τιμήσει, παρ' όλ' αυτά εσύ είσαι συγκεντρωμένος στον κατήφορο και μετά από μια βόλτα από το άριστο και πλούσιο για το είδος The 80's Collection ή από "θείους και ξαδέρφια" αρχίζεις ένα διασκεδαστικό ταξίδι στο παρελθόν, σε μια cult εκδοχή της της ελληνικής πραγματικότητας των 80's.

Ταινίες που, ανεξάρτητα από το τι είχαν οι δημιουργοί τους στο κεφάλι τους όταν τις έφτιαχναν, δύο δεκαετίες αργότερα έχουν αποκτήσει μια απίστευτη και δυσανάλογη δυναμική σε σχέση με το τι αντιπροσώπευαν κάποτε. Είτε αυτό μεταφράζεται σε "cult" ετικέτες με φανατικό κοινό και ειδικές προβολές σε φεστιβάλ, είτε ως αντίδραση σε σύγχρονες "σοβαρές" τηλεοπτικές απόπειρες που πολλές φορές βγαίνουν απείρως τραγικότερες, οι λόγοι που μπορούν να καθηλώσουν κάποιον μπροστά σε rips από VHS του 80 (με το ιστορικό σηματάκι της Hi-Tech Video πάνω αριστερά) διαπιστώνεις πως είναι πάρα πολλοί.

Από νοσταλγία και ρομαντικό κάλεσμα μιας περασμένης εποχής και ηλικίας, μέχρι διάθεση για τρελά γέλια, οι ταινίες αυτές έχουν τη δύναμη να σε κάνουν να θυμηθείς, να μην πιστεύεις στα αυτιά σου (και τα μάτια σου), να γελάσεις, να πάθεις κατάθλιψη, να τρομάξεις όπως τότε που ήσουν μικρός και τις φοβόσουν, να καταλαγιάσεις τα ντοκυμαντερίστικα απωθημένα σου για το είδος.

Όσο για το τι θα βρεις εκεί... Ατάκες που έχουν στιγματίσει μετέπειτα γενιές και παρέες, φάτσες ξεχασμένες και μη, ερμηνείες αυθεντικές και τραγικές, σενάρια με μηνύματα που τη μία μιλούν σοβαρά, την άλλη ακόμα πιο σοβαρά που πετούν στα σύννεφα. Ειδικά το sub-genre των ταινιών με Νιάτα-Αλητεία-Μηχανές-Ναρκωτικά-Συμμορίες-Ντίσκο το οποίο μπορείτε να απολαύσετε σε ταινίες όπως Τα τσακάλια, Η στροφή, Οι επικίνδυνοι, Χούλιγκανς, Σατανάδες στα σχολεία, Φυλακές ανηλίκων 1 και 2, και άλλες ακόμα, ξεχωρίζει για την "απεικόνιση" των και καλά τότε 20-άρηδων. (Από 30-άρηδες πολλές φορές!). Δεν ξεχνάμε φυσικά τις "θρανιοταινίες" που μας δείχνουν πόσο καλά περνούσε το ίδιο καστ στο σχολείο πριν αρχίσει τις ενέσεις, ή τις καψούρες του Ψάλτη καθώς και άλλα καθορισμένα είδη ταινιών που η ενιαία θεματολογία τους και το παρόμοιο καστ τις βάζει σχεδόν σε ίδια universes. Μέχρι και κοινωνικό - βιολογικό θρίλερ θα βρεις στον Γύρο του θανάτου με τον Διονύση Ξάνθο να πουλάει ένα ένα τα όργανά του στον εξαίρετο κύριο Μιχαλακόπουλο. Ή μήπως δε θες να δεις τον Πάνο Μιχαλόπουλο να ρίχνει χαστούκια στην Κυρα-Σοφία απ' το Ρετιρέ για να τον αφήσει να πάρει τη δόση του;

The Aftermath: Αφού σταματήσεις να ρίχνεις στους φίλους σου ατάκες όπως "Η αλήθεια βρίσκεται στους Sex Pistols", "Με θυμάσαι ρε πούστη;", "Βρε ολυμπιονίκη μαλάκα!", "Χτύπα του μια ηρωίνη και θα υπογράψει χαμογελώντας" και λίγο πριν αφισοκολλήσεις το Γαρδέλη και την Αλιμπέρτη, κάνε ένα log-in στο Greek Retro Maniax αν δεν το έχεις κάνει ήδη και θα διαπιστώσεις ότι υπάρχουν κι άλλοι που αναπολούν/μαθαίνουν για 'κείνη την εποχή.